خاطرات گمشده

قصرشیرین از شهرستان‌های استان کرمانشاه  است. مرکز این شهرستان شهر قصر شیرین  است، قصرشیرین از شمال و غرب به کشور عراق از جنوب به استان ایلام از شرق به شهرستان‌های سرپل ذهاب و گیلانغرب محدود می‌شود. شهرستان قصرشیرین بر سر راه اصلی تهران – بغداد  قرار داشته و مشهورترین اثر باستانی آن چهارطاقی و عمارت خسرو و کوه بی ستون و زبان مردم این سرزمین کردی است و تپه سرسبز تفریحی در این شهرستان با نام فلاحت وجود دارد که بگفته بعضی از دوستان همرزم بومی کاخ شیرین و فرهاد بر فراز این تپه قرار داشته ، اطراف تپه بصورت پله کانی از انواع درختان میوه و نخلهای بلند که باغچه های آن پوشیده از گل نر گس است که گفته می شود این گلها یادگار شیرین و فرهاد قهرمانان قصه هاست .

هفته ای چند بار هر غروب با دسته های گل نر گس سری به سنگر های دیگر دوستان خصوصا سنگرهای مخابرات محور ها و  تپه های خط مقدم می زدم   تا ضمن بررسی وضعیت  مخابراتی با تعویض باطریهای بی سیم و یا کد های رمز  و غیره به وطیفه عمل کرده باشم . این روال مد تها ادامه داشت و بچه ها هم شیفته گلهای نرگسی بودن که در گلدو نهای برنزی پوکه های توپ در سنگرها همدم روزگارشون بود.

محراب  ، محراب . محسن

محراب  بگوشم

محراب جان یه کفتر اینجا توقفس حالش بد شده  اگه ممکنه یه سری بهش بزن 

 محسن جان دریافت شد . تمام .

سوار موتور تریل شدم به طرف تپه محراب 1 به راه افتادم ، فاصله ما بین  تپه ها کاملا در دید  و تیر رس دشمن بود و گهگاهی با انفجار توپ و خمپاره و یا صدای وز وز عبور  گلوله های کالیبر از بالای سر مجبور به فشار دادن گاز موتور می شدم  . بالاخره به سنگر مورد نظر رسیدم

- سلام ، چه خبر ؟ موضوع چیه ؟

- سلام برادر از دیشب تا حالا  فرهاد  حالش بد شده ؛ تب ولرز داره

-  فرهاد ! چت شده ؟

سرش از زیر پتو در آورد و گفت : سلام ، نمی دونم انگار سرما خوردم

- پاشو ، پاشو بریم بهداری قصر که بقیه بچه ها هم مریض می شن

-  حالا ولش ؛ خوب می شم ، چیز مهمی نیست

-  به شوخی گفتم :  بیچاره برای خودت نمی گم ، اگه انفلا نزا باشه همه ی خط بیچاره می شن

قبل از ظهر  نسبتا سردی بود ،  بچه ها کمک کردن و فرهادو  ترک موتور گذاشتن و راه افتادیم

 - خدا حافظ

- خداحافظ ، حاجی گل نر گس یادت نره

- حتما ، یا حسین

راه افتادیم ، با سرعت از مسیرهای پر پیچ و خم همراه با انفجارهای دور و نزدیک خمپاره ها  به پشت خط و مقر بهداری قصر که ساختمان نیمه ویرانی در حومه شهر قصر شیرین بود رسیدیم  ،  تا سرم و چند تا آمپول تزریق شد مدتی طول کشید ،  بعد از نماز و نهار و ساعتی استراحت، آماده برگشت شدیم .

 حال  فرهاد کمی بهتر  شده بود 

 - سفارش بچه ها یادت نره ( گل نرگس )

-  اگه حال داری ؟  ببرمت  باغ شیرین

- باغ شیرین ؟ چراکه نه !  بریم

- سوار شو ، یا علی

به پایین  تپه قصر شیرین و فرهاد محل باغچه های نر گس های زرد و سفید رسیدیم

- این هم باغ شیرین ، ! تا دوس داری نرگس بچین ، میگم فرهاد ! تو که از قضا اسمت هم  فرهاده ، چطوره سند مندی جور کنی و ادعا کنی باغ مال خودته 

-  فرهاد خندید و گفت : باغ بی شیرین به درد فرهاد نمی خوره ، ولی خداییش عجب جای با صفاییه ، چه بویی هم داره  !!!

-  آره ، خیلی قشنگه ، من هر بار که میام  قصر ، گلها رو از اینجا می چینم و میارم خط ، میگن زمانی روی این تپه خونه  شیرین و فرهاد بوده و این گلها و نخلهای بلند  هم یادگار اوناست ، پس به احترام خاطرات شیرین و فرهاد ، گلها رو زیر پا له نکن و به دقت بچین ..

دقایقی غرق در چیدن گل بودیم ، هر کدام چند دسته گل که با برگ و ساقه نخل گره زده بودیم در بغل داشتیم  ، کم کم به غروب نزدیک می شدیم ، بوی گل  و عطر یاس همه جا را فرا گرفته بود ، فرهاد گفت :

- حاجی !  خوبه اینجا  یکی  بیاد  از پشت سر چشما تو بگیره و بگه اگه گفتی من کیم؟

و بلافاصله بگی :  شیرین !!!

منم خندیدم و گفتم :

ما که شانس نداریم ، می ترسم یکی از پشت با چماق بزنه توی کله مون  و بگه  منم فرهاد

بین همین صحبتها بود که صدای انفجار مهیبی رشته حرفمون  پاره کرد و هر دو به فاصله چند متری از همدیگه رو زمین دراز کشیدیم . صدای انفجاربود و پرتاب ترکش و گل و لای همراه  با پاره های ساقه های نرگس ........ و سکوت !!!!!

بلند شدم و لباسم که کاملا گلی شده بود رو تکوندم و گفتم :

- فرهاد پاشو  ، پاشو که داره دیر میشه

جوابی نیومد

- فرهاد ..  فــــرهــــــــاد 

فکر کردم داره باهام شوخی می کنه و جواب نمی ده  ، رفتم بالای سرش دیدم توگل و لای وسط نرگسها  به صورت رو زمین افتاده  ، یواشکی با پشت پا به پاش زدم و گفتم پاشو دیگه لوس نشو ، دیدم نه انگار خبریه ، با ترس و لرز یواشکی بلندش کردم ، دیدم  راس راسی فرهاد اومده با چماق زده تو کتفش و خون داره فواره میزنه ، دسته های نرگسش که حالا با  خون و گل رنگش رو از زردی به قرمزی داده بود رو از بغلش جدا کردم و گذاشتم تو کوله پشتی ، داد زدم و داد زدم تا کسی بیاد و کمک کنه اما  کسی در اطراف نبود ، فرهادو بلند کردم و به زحمت به دوش کشیدم ، درحالیکه پاهاش روی ساقه های نرگس کشیده می شد به مقر بهداری رسوندم و ساعتی بعد آمبولانس اومد و بردنش و هنوز پس از سالها منتظرخبرم که سرنوشتش به کجا شد ؟ . و غم انگیز ترین لحظه ، لحظاتی  بود که با اشک ، گلهای سرخ نرگس ، شاخه به شاخه بین سنگرهای خط مقدم تقسیم کردم و این آخرین باری بود که به باغ شیرین رفتم .....